We Live in Time (2024) recensie, John Crowley (2025)

We Live in Time (2024) recensie, John Crowley (1)Regie: John Crowley | 108 minuten | drama, romantiek | Acteurs: Andrew Garfield, Florence Pugh, Grace Delaney, Lee Braithwaite, Aoife Hinds, Adam James, Douglas Hodge, Amy Morgan, Niamh Cusack, Lucy Briers, Robert Boulter, Nikhil Parmar, Kerry Godliman, Heather Craney, Matt Kennard, Sam Kennard, Saroja-Lily Ratnavel, Laura Guest, Marama Corlett, Sue Wallace, Megan Haly, Eliot Salt, Kevin Brewer, Fumilayo Brown-Olateju, Roly Botha, Grace Molony, Ann Ogbomo, Andre Antonio, Saira Choudhry, João Soares Dos Reis

Liefde en de tijd die ons gegeven wordt. Het leven en al haar verleidingen. Twee aloude thema’s die zelfs in het verhaal van Adam en Eva al tot uiting kwamen. Het zijn thema’s waar al sinds jaar en dag films over worden gemaakt. Het is dan ook een zeer uitdagende taak om een verhaal te bedenken dat niet op de grote hoop terechtkomt, maar je constant blijft prikkelen en misschien zelfs warme gevoelens in je losmaakt. De hamvraag is welke duit John Crowley in het zakje doet met zijn romantische film ‘We Live in Time.’

Tobias en Almut ontmoeten elkaar op een bizarre wijze. Het is een kennismaking die gauw een staartje krijgt als Tobias besluit in Almuts restaurant te eten. We zien hoe ze verliefd worden, hoe ze bekvechten, hoe ze mooie herinneringen maken en hoe ze na een lastige aanloop een dochter krijgen. Het leven lijkt prachtig, totdat bij Almut een ziekte die ze dacht verslagen te hebben weer roet in het eten gooit. Wat doe je met de tijd als die schaars is en je kwaliteit van leven bederft?

Hoewel de synopsis een chronologisch overzicht geeft van wat we in We Live in Time volgen, is de film zelf allesbehalve lineair. We springen constant tussen tijdlijnen en krijgen als kijker de taak om zelf de touwtjes aan elkaar te knopen. Een non-lineaire vertelling kan briljant werken, maar voor dit verhaal voelt het onnodig. Telkens als we iets meer inzoomen op details en meer diepte geschetst lijken te krijgen, schieten we terug of vooruit in de tijd. Dit zorgt voor een wirwar van saaie subplotjes die onnodig tijd verdoen, en dat in een film waar ons wordt voorgeschoteld dat tijd zo belangrijk is.

Buiten de romantiek in ‘We Live in Time’ gaat het namelijk vooral over tijd. Als Almut hoort welk traject ze in moet om niet te overlijden, rijst de vraag of ze niet liever nog een paar maanden een mooi, kwalitatief leven wil leiden. Het is een ethisch dilemma dat je tot nadenken zet, maar niet de impact heeft die je verwacht. Het valt wellicht te prijzen dat Crowley niet de simpele weg kiest en enkel leunt op sentiment, maar met zo’n beladen onderwerp mag daar juist meer plek voor zijn. Het leven en de dood staan altijd lijnrecht tegenover elkaar, en daar mogen we best bij stilstaan.

Almut en Tobias zijn twee mensen die ondanks hun andere kijk op het leven samen een mooi koppel vormen. Zij is de ambitieuze, hardwerkende chef-kok die haar blik veelvuldig op haar carrière houdt en daarin kan doorslaan. Hij heeft een degelijke kantoorbaan bij Weetabix, een vooraanstaand producent van ontbijtgranen. Zijn visie volgt een traditioneler pad; huisje-boompje-beestje, dat is waar hij het meest naar verlangt.

Ondanks deze verschillen zetten ze veel voor elkaar opzij. Zij doet er alles aan om zijn kinderwens waar te maken, en hij laat ontzettend veel wijken voor haar carrière. Dit klinkt misschien erg hartstochtelijk, maar je kan er ook door een andere lens naar kijken. Ben je wel echt voor elkaar bestemd als je denkwijzen zo uiteenlopen? Moet je alles over hebben voor de dromen van je partner terwijl je zelf wegkwijnt en iets anders voor ogen hebt?

‘We Live in Time’ is zeker geen doorsneefilm die linea recta op de eerdergenoemde grote hoop belandt. Het heeft net genoeg eigenheid om er uit te springen. Crowley heeft met Florence Pugh en Andrew Garfield echt het perfecte stel gevonden om in een romantische film te schitteren. Ze stralen een oprechte chemie uit die moeiteloos van het scherm spat. Een ander geweldig aspect is de beeldschone score van Bryce Dessner, die onder meer al componeerde voor ‘C’mon C’mon’ uit 2022 en deel uitmaakt van indieband The National. De kracht ligt vooral in het feit dat de muziek nergens echt de overhand neemt, maar nietsvermoedend op de achtergrond suddert.

Een mooie score en twee geweldige acteurs maken echter nog geen goede film. In ‘We Live in Time’ zitten iets teveel ongeloofwaardigheden – niemand neemt een Bounty uit een volle doos Celebrations – die soms zelfs wat op de zenuwen werken. De non-lineaire vertelling snijdt geen hout en verbreekt juist de magie. Een enorm gemiste kans, want aan de ingrediënten heeft het zeker niet gelegen.

Sjoerd Crins

Waardering: 2.5

Bioscooprelease: 9 januari 2025

Tags: filmrecensent | Sjoerd Crins, regisseur | John Crowley

We Live in Time (2024) recensie, John Crowley (2025)
Top Articles
Latest Posts
Recommended Articles
Article information

Author: Jerrold Considine

Last Updated:

Views: 6035

Rating: 4.8 / 5 (78 voted)

Reviews: 85% of readers found this page helpful

Author information

Name: Jerrold Considine

Birthday: 1993-11-03

Address: Suite 447 3463 Marybelle Circles, New Marlin, AL 20765

Phone: +5816749283868

Job: Sales Executive

Hobby: Air sports, Sand art, Electronics, LARPing, Baseball, Book restoration, Puzzles

Introduction: My name is Jerrold Considine, I am a combative, cheerful, encouraging, happy, enthusiastic, funny, kind person who loves writing and wants to share my knowledge and understanding with you.